[iran] Kharanaq. Iran w odcinkach cz. XX.

Do Kharanaq dojechaliśmy koło 15. W sam raz. Zaczynało robić się chłodniej, no i nie ma jak zwiedzanie przy zachodzącym słońcu. Co prawda, nasz kierowca powiedział, że godzinka nam wystarczy, ale od razu uprzedziliśmy, że zostajemu tu do zachodu. I nic nas stąd nie ruszy.

Kharanaq to opuszczona sto lat temu wioska. Całkiem spora.Zbudowana z gliny. Zwarta, gęsta zabudowa. Można się zachwycić. Wąskie i kręte uliczki, możliwość wejścia w każdy zaułek, do każdego domu. Najlepiej wejść na dach i tam spacerować podziwiając samą wioskę i okoliczne widoki. A te naprawdę były całkiem, całkiem.

Chodzenie po dachach wiosło w sobie pewne ryzyko. Część była już zawalona, reszta groziła, że zrobi zaraz to samo. 

W wiosce dominuje minaret, ponoć trzęsący się. Nie zauważyłem. Próba wejścia na samą górę nie powiodła się niestety. Pierwszy poziom przeszedłem, choć było ciemno i schody były nie dość, że bardzo strome to jeszcze w najszerszym miejscu ledwie mieściły stopę i to w poprzek. Niestety poległem pod koniec, bo z jednych schodów trzeba było wcisnąć się w drugie. Nie zmieściłem się. Musezini musieli być bardzo szczupli. Bardzo. Po mnie spróbował Marcin, dysponujący znaaacznie lepszymi warunkami w tej materii. Udało mu się połowicznie. Znaczy się wszedł, ale bez aparatu. 

Turystów zero, a wszystko przez to, że standardowa wycieczka objazdowa z Jazdu zaczyna od Kharanaq a w Meybod kończy. A to tylko dlatego, że w tej okolicy nie ma gdzie zjeść obiadu. Jeśli ktoś będzie chciał się tu wybrać, to najlepiej właśnie przed zachodem. No to oglądajmy 😉 

W końcu słońce zaszło. Wracamy do Jazd. To co widzieliśmy było jednym z najciekawszych chwil w Iranie. Oj, podobało się. I te góry po drodze…