[turcja] Ani – czyli obrazków z podróży po wschodniej Turcji część I /11.10.2011/

Ani, położone na granicy „przyjaźni” z Armenią, nie jest miejscem jakoś specjalnie znanym. Położone na typowym końcu świata, około 50 kilometrów od Kars, które swoją drogą też jest niezłą dziurą. Jeszcze niedawno teren był zamknięty z uwagi na bliskość granicy i wedle armii, wielką strategiczność okolicy. Nie tak łatwo tu się dostać, brak regularnej komunikacji. Przewodnik donosił, że należy spotkać w Karsie niejakiego Cecila Ersoglu. Przy czym, ponoć, nie trzeba było go szukać, ponieważ to Cecil szybciej znajdzie ciebie. Niestety jakoś nas nie mógł znaleźć, więc udaliśmy się do dużego , fajnego hotelu, najlepszego w mieście. I w recepcji zapytaliśmy pewnego pana czy zna Cecila. Owszem, znał, bo to był on 😉 Okazało się, że Cecil nie szukał nas w hotelu w którym sie zatrzymaliśmy, bo przecież nasz Ahmet Ilmaz Hotel nie został przez niego zaliczony do hoteli w których można było spotkać zagranicznych turystów. Cóż, był najtańszy w mieście 😉 Koniec końców za ok 15 euro zabrał nas do Ani.
Początki Ani sięgają IV wieku, kiedy to miejsce znaleźli i zasiedlili Ormianie. Największe chwile miasto przeżywało w wiekach X i XI, gdy przez ponad sto lat była to stolica Armenii. Później różne podboje Seldżuków i Mongołów doprowadziły miasto do ruiny. Całość zwieńczyło trzęsienie ziemi i na wiele stuleci zapomniano o tym miejscu. Dopiero w XX wieku rozpoczęły się tu wykopaliska archeologiczne.

Na początku witają nas resztki imponujących murów

Wstęp jedyne 5 lirów (2E). Był październik, więc turystów niewielu, przyjechały może 2-3 busiki. Było pusto, cicho i bardzo spokojnie.

Szkoda tylko, że zwiedzać można tylko w czasie południa, słońce wysoko na niebie nie dawało szansy na jakieś fajne światło, tak przydatne w fotografii.

Trudno uwierzyć, że tysiąc lat temu mieszkało tu ok 100 tys. ludzi, stało tu 10 tys domów i 1000 (!!) kościołów.

Można sobie swobodnie chodzić i w ciszy chłonąć niesamowitą atmosferę miejsca. Brak krzyków, tłumów, straganów. Właściwie takie sam na sam z historią.
Poniżej pozostałości kościoła św. Grzegorza z 998 roku.

Doszliśmy w pobliże rzeki Arpa, będącej granicą pomiędzy Armenią a Turcją. To granica „przyjaźni”.
Daleko na wzgórzu widać sporej wielkości armeńska wieżę obserwacyjną.

Pomiędzy oboma krajami nie ma żadnego przejścia granicznego, nie wspominając o stosunkach dyplomatycznych. W Armenii nie ma ambasady tureckiej, w Turcji armeńskiej. Wszystko to oczywiście pokłosie wydarzeń z początków XX wieku – kiedy to Turcy wymordowali setki tysięcy Ormian. Oczywiście jak to w życiu nic czarno białe nie jest, ale Turcy do dziś negują jakiekolwiek wspomnienie o tym fakcie, a za wspomnienie tej kwestii w kraju grozi wieloletnie więzienie.
Widać resztki dawnego mostu.