[indie] Ladakh. Dzień 24

9 lipca 2012
5200m – Changpa (4950m)

Z ulgą powitaliśmy dzień. Dziś powinno być lepiej. Czekały nas dwie przełęcze, obie po ok. 5400 m, ale z łagodnymi, dwustumetrowymi podejściami.

Całkiem szybko udaje się wejść na pierwszą z nich, Kartse La.

Pogoda jakoś się nie może przełamać. Sporo chmur. No, ale zawsze mogło być gorzej. Z przełęczy patrząc na wschód widać okolicę jeziora Kiagar Tso, obok którego przejeżdżaliśmy dwa dni temu.

Jak na razie dziś jeszcze nikogo nie spotkaliśmy. Zaczynamy zejście do miejsca zwanego Gyamabarma /5230m/. To tradycyjne miejsce biwakowe.

W górze doliny widać pasące się jaki. Powyżej tylko ośnieżone góry i ciemne, ciężkie chmury.

Trasa, którą idziemy, zwana jest szlakiem nomadów. Niestety nie mijamy żadnego obozowiska pasterzy, są

tylko ślady ich niedawnej bytności. A my powoli zaczynamy podejście na ostatnią przełęcz. Około 200 metrów. Idę z tyłu. Coraz wolniej i wolniej. Podejście delikatne nie może się skończyć. Ilekroć wydaje mi się, że za chwilę przełęcz czeka mnie przykre rozczarowanie.

W końcu jest. Nie pamiętam już ile podchodziłem, ale było to moje najdłuższe i najbardziej męczące 200 metrów podejścia jakie kiedykolwiek zrobiłem. Przełęcz nazywa się Kyamayur La i liczy sobie 5420 metrów. Pewnym pocieszeniem są rewelacyjne widoki na bliższą i dalszą okolicę. Widać jezioro Tso Kar, które jest celem naszej wędrówki. Widać też niemal całą drogę jaka mamy przejść.Wydaje się być łatwo i szybko. Siedzę, ledwie dyszę i wiem, że to musi być złudzenie 😉

Już odpocząłem. Widoczek z jeziorem zaczyna zachwycać 😉

Siedzimy bardzo długo, ale szkoda odchodzić. Staram się jak najwięcej zapamiętać z tego co widzę i sobie myślę. Pięknie tu.

Jeszcze czeka nas dziś ok. 500 metrów w dół i koniec na dziś. Podoba mi się ta perspektywa. Tylko w dół. Żadnych podejść. Ruszamy zatem.

Zejście okazało się dość strome, jak na miejscowe warunki oczywiście. Mijamy małą grupkę trekerów z konikami. Dochodzimy do miejsca w którym łączą się dwie dolinki. Przy szumiącym potoku rozbijamy namiot. Starczy na dziś. Za nami widać naszą ostatnią przełęcz.