[indie] Ladakh. Dzień 8

23 czerwca
Lamayuru

Wczesnym rankiem budzi nas osiołkowy. Twierdzi, że ma osły i chce 18 tysięcy rupii za dojście w 10 dni do Padum. Oczywiście zgadzamy się, uradowani, że znalazły się osiołki tak szybko i w tak niskiej cenie. Po godzinie niestety zmiana nastrojów. Nasz osiołkowy tłumaczy, że się nie doliczył i kosztuje to wszystko 54 tysięcy rupii. No to pięknie, teraz już jest drogo. Targujemy się przez kolejną godzinę i staje na 40 tysiącach za 8 osłów na 9 dni wliczając ich powrót. To trochę więcej niż się spodziewaliśmy, ale jeszcze w granicach rozsądku. A wyboru dużego nie ma. Albo bierzemy albo idziemy sami. Niestety osły będa dopiero jutro rano. Mamy więc cały dzień do spędzenia w Lamayuru. No nic. Zjadamy śniadanie i ruszamy niespiesznym krokiem w stronę klasztoru. Tutejszy klasztor uchodzi za jeden z najstarszych w Ladakhu. Jego początku sięgają X wieku.

Jest całkiem miło. Ludzi brak. Cisza, spokój.

Oglądamy sobie z góry i staramy znaleźć drogę naszego treku. Bez większego powodzenia.

W druga stronę widać drogę prowadząca w stronę Kargil.

Przy klasztorze spotykamy pielgrzyma, który jak się później okazało trudnił się dorabianiem na turystach każąc sobie płacić za „pozowanie” 😉

Nad głównym budynkiem klasztoru znajduje się jeszcze kilka budynków. Podchodząc ku nim, wyszedł mnich i zaprosił nas do środka na nabożeństwo. Usiedliśmy sobie z boku i zatopiliśmy się w dojść egzotycznej i zarazem transowej atmosferze.

Modlitwy trwały od wczesnego ranka do wieczora. Posiłki ( tsampa, ciasteczka, tybetańska herbata ) podawano w międzyczasie. Siedzieliśmy tam dwie, trzy godziny. Mieliśmy okazje spróbować tsampy, czyli prażonej maki jęczmiennej, którą mogliśmy zapić słoną herbatą z dodatkiem zjełczałego masła. Uhmnn… Niektórym smakowało 😉

Wracając z klasztoru natknęliśmy się na miejscową wytwórnię cegieł. Formowane i suszone na słońcu.

Czasu było dużo, odwiedziliśmy jeszcze przyklasztorny hotel. Mateusz zastanawiał się czy nie potrzebuje nowego obuwia.

I jeszcze raz klasztor, cóż, czasu było dużo. Pospacerowaliśmy sobie po wiosce…

Dzień się kończy.