[iran] Chak Chak. Iran w odcinkach cz. XIX.

Jedziemy do Chak Chak. Z Meybod to kilkadziesiąt kilometrów drogi przez góry. Za oknami piękne krajobrazy, w powietrzu tradycyjne 37 stopni. W cieniu pczywiście, tylko ja tu żadnego cienia nie widzę.

W końcu widać.

Swiątynia schowana  jest gdzieś wysoko, na stromym zboczu. To święte miejsce i cel pielgrzymek dla wyznawców zoroastrianizmu. Legenda opowiada o pewnej księżniczce z dynastii Sasanidów. Gdy w 7 wieku n.e. Arabowie najechali na te tereny, Nikbanuh, bo tak się nazywała, schroniła się w tej okolicy wraz z całą swoją świtą. Brakowało wody, gdy nagle cudownym zrządzeniem, krople wody zaczęły spadać w miejscu w któym przystanęła. Wybudowano tu później świątynię i nazwano to miejsce Chak Chak, czyli po naszemu Kap Kap.

A oto i sama święta pieczara. Płonie tam nieustannie święty ogień, woda kapie, kap, kap… Fajne miejsce, choć bez rewelacji. ALe i tak warto tu przyjechać, przynajmniej dla tych widoków.

Jednak zwiedzanie w godzinach sjesty nie jest najlepszym pomysłem. Mimo to nie poddaliśmy się i jeszcze podeszliśmy na boczny grzbiet, by spojrzeć na Chak Chak z innej strony.

I to na tyle. Schodzimy w dół do naszego kierowcy, któy niewątpliwie zastosował lepszą taktykę. Zrobił sobie na czas naszego zwiedzania sjestę w cieniu. Cóż, lata doświadczeń 😉